Het is elf uur ’s avonds als op de Vismarkt de eerste meisjes in trainingsbroeken aan komen lopen. Pas bij de garderobe van Huize Maas gaat de sportkleding uit en komen de panty’s en galajurken tevoorschijn. Binnen barst het feest los. De meute staat op de dansvloer wild te dansen, met minstens één drankje in de hand. Maar tussen die dansende mensen zijn er een aantal gespannen gezichten te ontdekken. Zij zijn genomineerd voor sportman, -vrouw, -ploeg, -vereniging of trainer van het jaar. Wie zal er winnen?

Te midden van de feestende meute staat Luuk van der Meer (21), wielrenner en student technische planologie. Hij is genomineerd voor sportman van het jaar. Zenuwen? Daar heeft hij geen last van, meent hij, terwijl hij zijn stille hand aan zijn vrouwelijke entourage toont. ‘Ik schat de kans dat ik win klein in’, grapt hij. ‘Ik doe het voor de eer en de bloemen.’ Eén van zijn vrienden denkt daar echter anders over. ‘Stiekem hij zijn speech al wel voorbereid’, roept een meisje uit zijn vriendengroep.

Gespannen

Het moment van de uitreiking komt dichterbij. Voor het podium verzamelen zich de genomineerde sporters, allemaal met een drankje in de hand. Terwijl de rest van de zaal staat te springen en te dansen, is deze groep een stuk serieuzer. Met gespannen blik kijken de sporters naar het podium.

Ook Gyaan Paul Janssen (20), student bewegingswetenschappen, staat daar. Samen met zijn roeiploeg is hij genomineerd voor team van het jaar. Koel zegt hij: ‘Je weet nooit wat dit gaat brengen.’ Hij heeft al voor hetere vuren gestaan. Deze zomer stond hij met zijn team op het WK in Amsterdam. ‘Toen was ik wel écht zenuwachtig. We werden uiteindelijk zesde in de A-finale, deze wedstrijd beschouw ik als een kers op de taart’, zegt hij over de nominatie.

Dan is het zover. Het bestuur begint met de introductie, maar de dansende menigte schreeuwt er dwars doorheen. Dat verandert wanneer Hendrike Schut, directrice van het sportcentrum, het podium betreedt. Was de meute net nog voornamelijk bezig  met dansen en drinken, nu beginnen ze te joelen voor hun vrienden tijdens de prijsuitreiking.

Prijs

Schut neemt het woord. ‘Wie zal de sportploeg van het jaar worden?’ roept ze. Het publiek schreeuwt namen. Na een paar seconden verschijnt er een filmpje van basketballers in beeld. De sportploeg van het jaar is het eerste Herenteam van basketbalvereniging De Groene Uilen. Breed lachend betreedt een basketballer uit het team het podium.

Voor anderen kwam de prijs als een complete verrassing. Theo van der Molen, van zaalvoetbalvereniging Drs. Vijfje, weet niet wat hem overkomt. Met een compleet vragende blik en niet gehuld in pak gaat hij naar het podium. Hij blijkt trainer van het jaar.

Speech

Het geschreeuw in de zaal wordt harder. Want wie wordt de vereniging van het jaar? Bij het noemen van de genomineerden worden allemaal verenigingsnamen geschreeuwd. ‘U.C. Face Off’, roept Schut in de microfoon. De floorballvereniging gaat er vandoor met de verenigingsprijs. En in plaats van één verantwoordelijke voor de prijs, kwamen de floorball-spelers met zeven man sterk het podium op. Maar niet voor gauw een biertje weg te zetten voor ze het podium betreden. Met een bos bloemen en de beloofde 200 euro vertrekken ze weer.

Maar dan de belangrijkste vraag. Wie is sporter van het jaar? Dat is roeier Tim Weerkamp. Geen bedankspeech of verraste blik dit keer. Weerkamp zit namelijk in Spanje. In plaats daarvan neemt de wedstrijdcommisaris de prijs in ontvangst. ‘Ik beloof plechtig hem de 200 euro te overhandigen’, lacht hij.

Dan sluit de voorzitter van het ACLO-bestuur de uitreiking af. De eerste groepen begeven zich alweer naar de bar, om daar met armen vol bier vandaan te komen. Het feest begint nu pas echt en mensen gaan verder met datgene waar ze voor gekomen zijn: gratis bessenjenever en goedkope panty’s.