Boston Strong

Welke stad kan nou van zichzelf beweren zowel ’s lands eerste school, als de eerste metrotunnel en ook nog eens de uitvinding van de telefoon en de magnetron op zijn naam te hebben? Om nog maar te zwijgen over het begin van de Amerikaanse revolutie.

Boston is in veel opzichten de bakermat van de Amerikaanse cultuur en maatschappij en daar is men hier trots op. Tijdens een rondrit of stadswandeling gaan je oren suizen van zoveel innovatie en sleutelgebeurtenissen.

Ik was dus al bijna niet meer verbaasd dat ook de Boston Marathon de oudste is van de wereld. Deze week werd hij voor de 120ste keer gelopen. Zoals sinds 1897 op Patriot’s Day, de herdenkingsdag van het begin van de onafhankelijkheidsoorlog. Terwijl vijftig kilometer verderop figuranten vierhonderd jaar oud lijkende uniformen aantrokken en hun musketten gereed maakten om de slag om Lexington na te spelen, stonden er in Hopkinton 30.000 mensen te trappelen om te beginnen aan de beroemde 42 kilometer naar Boston.

Startbewijs

En het zou Boston niet zijn als hier niet ook speciale prestatie-eisen aan deelnemers werden gesteld. In tegenstelling tot de meeste marathons is het hier niet voldoende om midden in de nacht op te staan om een startbewijs te bemachtigen, maar moet je aan een bepaalde minimumlooptijd voldoen. Alleen als deelnemers kunnen aantonen een eerdere marathon onder deze tijd gelopen te hebben, maken zij kans op deelname. Voor mannen in de snelste groep (18-34 jaar), is dit 3.05 uur. Vrouwen krijgen dertig minuten langer de tijd. Voor hogere leeftijdscategorieën loopt de tijd geleidelijk op.

Hoe meer aanmeldingen, hoe beter je tijd moet zijn om zeker te zijn van een startbewijs. Er is één ontsnappingsmogelijkheid: fundraising. Wie er 8000 dollar of meer voor een goed doel wist te verzamelen mag ook met een slechtere tijd meelopen

Snelkookpanbommen

Het mocht de pret niet drukken, integendeel. De hele route was afgeladen met toeschouwers die elke loper aanmoedigden met muziek, geschreeuw en (soms grappige) borden. Een veel geziene leus: “If Trump can run, so can you!” Het leek wel een veertig kilometer lang volksfeest. Een feest dat sinds drie jaar een extra lading heeft. Toen lieten de broers Tsarnaev tijdens de marathon op 15 april 2013 twee snelkookpanbommen ontploffen, op steenworpafstand van de finish.

De shock zat diep en de naweeën zijn nog steeds voelbaar. De beveiligingskosten zijn verviervoudigd, er is nog steeds veel aandacht voor de slachtoffers, maar ook voor de manier waarop de stad overeind is gebleven. De slogan “ Boston Strong”, die uren na de aanslag werd gemunt, is sindsdien een teken van de veerkracht van Boston.

‘Angsten en falen horen er juist bij’
Misschien is deze focus op het overleven en overwinnen ook de reden waarom Bostonian Mark Wahlberg het nu al nodig vond om de aanslag te verfilmen. In de afgelopen weken werden al overal rond de stad de gebeurtenissen nagespeeld en op de dag van de marathon paradeerde Marky Mark in politie-uniform langs de finish. Alleen een geboren Bostoniaan kon dit waarschijnlijk maken, want ook op hem zijn zij trots. Het belachelijke beeld van zijn Marky Mark-face met gespierde, altijd blote bovenlijf, Calvin Klein onderbroeken en wannabe-gangsterlook zijn ze voor het gemak even vergeten.

Trots

Nu wordt hij geprezen voor zijn aandacht voor de ‘survivors’, die hier worden gevierd als helden. Ook dit jaar liepen meerdere mensen mee die tijdens de Boston bombings een voet, been of zelfs meerdere ledematen zijn kwijt geraakt. Wanneer één van hun over de finish kwam, was dit een emotioneel moment, niet alleen voor de loper, maar voor alle toeschouwers. Ook hier was ie weer, die trots. Zie je wel, lijkt de hele stad te zeggen, we zijn niet te verslaan.

22-04-2016