Dat maakte mij zo nieuwsgierig dat ik toch de deur uit ben gegaan, en gelukkig maar. Lang geleden dat ik in zo’n goede, echte snackbar ben geweest. Zo een met een uitgebreide menukaart, van hamburgers tot uitsmijters, broodje bapao en patatje stoofvlees. En drie soorten kroketten maar liefst.

Snackbarpersoneel ziet er vaak een beetje warm en zweterig en vooral gehaast uit, en 16-jarig. Hier staan een gewone man en vrouw achter de bar, de man frituurt en heet Peter. Hij is vast de eigenaar, ergens in de dertig, groot, rustgevend. Het zou mij niets verbazen als hij behalve friteur ook zenmeester is. Al zijn handelingen zijn rustig en efficiënt. Hij heeft er duidelijk plezier in. Hij heeft alles onder controle, ook al staan er acht jongetjes van een jaar of 11 te wachten, plus een man met een snor en een pet, en een ouder echtpaar.

Achterin zitten een opa en oma, dochter en kleinkind, een meisje van een jaar of 6. Bekenden van de baas, misschien wel familie, ze maken een praatje met Peter. ‘Hoe kan dat nou, dat jij geen mayonaise lust?’ ‘Ja, maar wel een broodje chocobar’, zegt het meisje. (Ik weet niet of ik dat goed verstaan heb, maar het klinkt als iets wat een zesjarige zou lusten).

Als ze daarna iets te enthousiast met haar hoge stem door de zaak roept, wordt ze meteen tot de orde geroepen door oma: ‘Ssst, doe eens wat zachter, er zitten hier ook andere mensen te eten.’ Ik bedoel: waar vind je dat nog? En dan valt op dat er geen muziek aanstaat, ook altijd fijn voor mensen zoals ik. Je hoort gezellig geroezemoes, vrolijke kinderen, geknisper van papieren frietzakken en de afzuigkappen, en af en toe gesis als er een nieuwe lading in de frituur wordt gegooid.

En je krijgt hier dus ook gewoon bediening aan tafel hè. Met een mes en vork in een servetje. En die tafeltjes zijn ook allemaal schoon. De hele zaak maakt een schone indruk. Niet zoals die smerige doe het zelf afruim tafeltjes bij de McDonalds.

Oja, ik heb dus de kroket van het huis besteld, voor 1.85. Altijd maar weer die Van Dobben kroketten wordt ook saai. De huiskroket heeft een stevige vulling, daar hou ik wel van, met naast vlees ook duidelijk herkenbare groente, en een lichte kerriesmaak. En een lekkere krokante korst, op een fijn wit broodje.

Zucht. Zo hoort het gewoon. maar waar vind je dat nog? Hier dus, bij eetcounter De Kroon,  Zonnelaan 259 in Groningen! En ze hadden vroeger ook nog hele mooie suikerzakjes, zie ik later op een website met 365 Groningse suikerzakjes uit de jaren zestig. ‘Over vakmanschap gesproken..’, dat geldt hier dus nog steeds.

En daarmee ga ik deze kroketserie afsluiten.

– 18 april 2013 –