De eerstejaars technische bedrijfskunde heeft vanuit zijn kamer inkijk in de woonkamer van studentes Susanne Luurs en Marins Hettinga. Dat was de dames ook opgevallen, en ze besloten er gebruik van te maken.

‘Ik woon hier nu vier maanden, maar ik kende nog eigenlijk niemand in de buurt’, zegt Susanne. ‘En we zagen hem steeds door het raam, dus toen hebben we een briefje opgehangen met Overbuurjongen, hoe heet jij? Zo kwam een gesprek op gang en intussen weet de hele buurt alles van ons’, lacht ze.

Bij Laurens in de vensterbank ligt een stapeltje uit een collegeblok gescheurde papieren. ‘Dat is de communicatie van afgelopen week’, vertelt hij. ‘Vaak zo’n twee briefjes per dag, want nu het zo snel donker wordt kun je het ’s avonds niet meer lezen. Ik gebruik trouwens Post It’s om de vellen op te hangen, want ik heb geen plakband.’

Op de vraag of hij het telefoonnummer van zijn overbuurvrouwen ook heeft zegt hij: ‘Nee, maar met briefjes werkt het prima. Dat is toch veel leuker? Kan de rest van de buurt ook meegenieten.’

Het mysterie

En meegenieten doet de buurt. Zoveel dat toen er twee dagen niets geschreven werd, er afgelopen donderdag plotseling een groot blauw vel op het raam van Susanne en Marins verscheen:

Jammer dat het gesprek een beetje stil valt… Buurjongen, wat zou jij op tafel zetten

als je indruk wou maken op de dames? Xxx Een willekeurige voorbijganger.

P.S. Hier heb je een stift, schrijf AUB wat groter. Dankjewel!

Dat bericht leidde tot de eerste ontmoeting. ‘Ik kwam net buiten toen zij aan het lezen waren wat er stond, toen heb ik ze even gesproken.’

Worteltjes

Daar is het echter voorlopig bij gebleven. ‘Maar ik heb in ieder geval een stift overgehouden aan dit verhaal’, lacht Laurens. ‘Een antwoord heb ik alleen nog niet geschreven.’ Hij denkt even na en schrijft dan op: Worteltjes, dan kan Marins mijn briefjes tenminste lezen.

‘Worteltjes?! Daarmee ga ik echt niet akkoord’, roept Susanne. ‘Hij moet wel met wat beters komen, want wortels vind ik niet lekker. Dat zal ik hem ook terugschrijven.’

Wie de ‘willekeurige voorbijganger’ is, weet ze niet. Dan loopt er een meisje langs met een rode koptelefoon. ‘Stiekem denk ik dat zij het is’, zegt ze. ‘Zij woont hier ook in de straat en loopt hier elke dag langs. Anders heb ik echt geen idee.’

Ook Laurens is benieuwd. ‘Het is het mysterie van de Brandenburgerstraat’, zegt hij. ‘Wil je dat ook zo opschrijven?’

Mensen met tips over de mysterieuze voorbijganger kunnen zich melden bij de UK.