Zoë – inmiddels masterstudent kcm – studeerde namelijk af met acht tienen, veertien negens en vijf achten op haar bul. Summa cum laude, waarvoor zelfs Dirk Jan Wolffram, vice-decaan van letteren, naar het zaaltje kwam gesneld om haar persoonlijk toe te spreken. En om haar cijfers even na te tellen, want bij kcm weet je het maar nooit, grapte hij.

Gebrek aan ambitie

Een opsomming van haar cijfers zorgt voor geroezemoes in de zaal, maar Zoë  zelf doet het eigenlijk niet zo veel, zegt ze. ‘Ik werk hard, maar ik mis ambitie, vind ik. Ik haal hoge cijfers omdat ik perfectionistisch ben.’ Gebrek aan ambitie, het klinkt wat vreemd voor iemand met een gemiddelde van ruim een negen.

Maar het is echt waar, benadrukt ze. ‘Ik ging niet voor de tienen, het gebeurde gewoon. Ik kan gewoon niet los laten. Ik kan me niet voorstellen dat ik voor een tentamen niet alles leer.’

Basisschool

Dat ‘gebrek’ aan ambitie komt ook naar voren in haar toekomstplannen, vindt ze. ‘Ik heb dus geen wilde, wetenschappelijke plannen. Ik wil juf worden. Op een basisschool. Na mijn master wil ik graag nog naar de pabo.’ Mensen zullen dat wel vreemd vinden, denkt ze. ‘Alleen, dat zeggen ze nooit in m’n gezicht. Maar het gaat me niet om waar ik goed in ben, maar wat ik wil, wat ik leuk vind.’

Het was al te zien aan haar lange groene rok. Zoë is volkomen zichzelf. Al kan dat ook best een handicap zijn, zegt ze. ‘Ik ben ook niet echt realistisch. Nu ik in de master zit, denk ik steeds: ik moet het wel halen. Ik haal geen vertrouwen uit de cijfers op mijn bachelorbul. Dat is best lastig.’