Vol enthousiasme hadden we ons opgegeven, mijn zusje en ik. Zij als pianiste, ik als barman. Leuk, dachten we toen, maar nu de avond daadwerkelijk voor de deur stond, zagen we er tegen op. Kan ze wel goed genoeg piano spelen om twee uren te vullen? En wilde ik mijn hele avond wel opgeven om vrijwillig te barren? Eigenlijk niet. Toch gingen we.

Weg met het christelijk imago

Ik word enthousiast ontvangen door iemand van de personeelscommissie. Ze lacht: ‘Hier staat de cola, daar is de wijn. Dit is René, jullie doen de bar samen vanavond.’ René studeert theologie en wil dominee worden. Want – klein detail – Happietaria is georganiseerd vanuit zes christelijke verenigingen. Bijna alle vrijwilligers geloven in God.

‘Van dat christelijke imago moeten we af’, zegt de voorzitter van Happietaria terwijl ze wat kopjes staat af te spoelen. ‘We willen heel graag ook niet-christenen betrekken als vrijwilligers’. Daarom wil ze ook geen christelijke spreuk op de wijnkaart. ‘Doe maar iets met Loesje, ofzo.’

Niet zonder strubbelingen

Dan komen de eerste gasten en begint het werk. Het gaat niet zonder strubbelingen, op deze eerste avond. De koffie uit de automaat is slap. De afwasmachine wil niet aan. Er zijn geen pannen – allemaal vies, want tsja.. die afwasmachine. De vis komt koud uit de oven. Een vrijwilliger zegt op het laatste moment af.
Maar hoe kan het ook anders? De studente achter het fornuis: ‘ik houd eigenlijk helemaal niet van koken’. De chef van de bediening: ‘ik heb zelf nog nooit in de horeca gewerkt’. De verantwoordelijke voor het personeel: ‘vanochtend hadden we de planning voor deze avond nog lang niet rond’.

Lachend op de schouder slaan

In de horeca-baantjes die ik heb gehad, werd je al uitgefoeterd als je een geel vaatdoekje in de prullenbak gooide. Hier slaan ze elkaar lachend op de schouder als een volledige tafel met drankjes verkeerd wordt opgeschreven.
De gasten merken – verbazingwekkend genoeg – weinig van die onervarenheid. In plaats van slappe koffie wordt er espresso geschonken. In de keuken worden verwisselde recepten creatief weer bij elkaar gebracht. Een benodigde pan wordt onder een stapel vieze borden uitgetrokken en snel even afgespoeld. De pianiste zit er inderdaad wel eens naast, maar niemand die dat hoort.

Simpel systeem

De chef van de bediening houdt het systeem zo simpel dat ze het zelf nog begrijpt: ‘dan weet ik dat alle onervaren bediening het ook snapt. En ach, dat dienblad mag je ook best met twee handen vasthouden.’ De gasten weten het ook. Heel relaxt komt een meisje naar de bar dat al een kwartier met een kopje heet water op thee zit te wachten. In een normale eettent had ze waarschijnlijk al briesend buiten gestaan.

Alleen die vrijwilligers. Dat blijft een probleem voor Happietaria. Alle betrokken studenten weten dat zij veel vaker nodig zullen zijn als vrijwilligers afzeggen. En zelf zouden ze ook wel willen dat er wat meer niet-christenen kwamen helpen. ‘Uiteindelijk doe je het toch om geld op te halen voor het goede doel! Niet om zieltjes te winnen of een evangelische boodschap uit te stralen’, vindt de voorzitter.

Happietaria wordt dit jaar voor de twintigste keer georganiseerd. Het restaurant (Hereweg 1) is een maand geopend, wordt volledig gerund door vrijwilligers en haalt geld op voor de goede doelen Tear en Zoa. Eten of werken bij Happietaria? www.happietariagroningen.nl.

Leuk filmpje zien? Happietaria nam een eigen lied op en plaatste het op youtube.

[vsw id=”tWnrW1_kqBQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]