Een vriendin gaf mijn vrouw voor haar verjaardag Het Rosie project, van de Australische schrijver Graeme Simsion, cadeau. De roman is een wereldwijd succes; in meer dan dertig landen uitgebracht. De verfilming is al in volle gang. Zo’n boek dus.

Het verhaal handelt over de briljante hoogleraar in de genetica Don Tillman: nog geen veertig, superintelligent, geweldige kok en op zoek naar een vrouw. Die man heeft zo een vrouw zou je denken, maar er is één probleempje: Tillman is autist.

Relaties zijn voor negentig procent communicatie las ik ergens en laat dat nou net het zwakke punt van de doorsnee autist zijn. Het kan dus niet anders of Tillman gaat het in de liefde niet gemakkelijk krijgen. Hij heeft echter om zijn beperkingen te ondervangen, of eigenlijk te illustreren, een vragenlijst ontworpen, waarmee hij de criteria voor de perfecte vrouw kan vaststellen; om ‘het echtgenoteprobleem’, zoals hij dat noemt, zo rationeel mogelijk op te kunnen lossen.

Vrouwen doen dat graag heb ik gemerkt, elkaar boeken cadeau geven. Op zich juich ik dat toe, maar helaas zijn het negen van de tien keer boeken van het type Eten, bidden, beminnen. ‘Een sterk geschreven, slim, aangrijpend én geestig verslag van een vrouw die haar eigen ik ontdekt. Een boek voor iedere vrouw op zoek naar spirituele diepgang, etc.’, zo prijst de uitgeverij deze draak aan. Nou, dan ken je mijn vrouw niet. Die heeft nog nooit wat gevonden. Zij raakt alleen maar alles kwijt – sleutels, pasjes, tas en jas – en dan zoiets vaags als spirituele diepgang wel vinden?

In mijn boekenkast heb ik inmiddels (ze is ook de jongste niet meer) een flinke afdeling (een beetje uit het zicht) met dat soort boeken en als mijn bescheiden bibliotheek het paradijs is (wat zo maar zou kunnen), dan is die afdeling de boom met de verboden vrucht, met dit verschil dat ik, heel anders dan Eva, niet in de verleiding kom.

Het is een komisch boek, zei de vriendin (hilarisch meende de achterflap) en, voegde ze er aan toe: ze had bij het lezen erg aan haar nieuwe vriend moeten denken. Die nieuwe vriend was ons nog niet geshowd, maar ik had al wel een paar verrassende dingen over hem gehoord en dus besloot ik voor de zekerheid Het Rosie project te lezen. Ik zou dan vast wat voorkennis hebben, mocht het tot een ontmoeting komen.

Ik kan er kort over zijn. Laat die vriend maar komen. Slechter dan het boek kan hij niet zijn. Niet komisch, laat staan hilarisch, wel voorspelbaar en langdradig. Het boek, bedoel ik.

Maar goed, een boek kan zo slecht niet zijn of je leert er wel iets van. Zo merkt Tillman ergens op dat hij de scripties van zijn studenten altijd weegt, om zo tot een objectiever oordeel te kunnen komen.

Een afgewogen oordeel. Ik streef daar al jaren naar en heb dan ook besloten om deze werkwijze over te nemen.

Vanaf nu zal ik objectief kunnen vaststellen welke theses te licht worden bevonden.