Ze baalde enorm. ‘Ik hoopte enorm dat mijn enkel gekneusd was’, vertelt Emilie, terwijl ze in haar rolstoel, omringd door vriendinnen, voor het Academiegebouw zit. ‘Het viel tegen. Ik bleek mijn enkel gebroken te hebben. Dat is precies wat je niet wilt direct voor de KEI-week.’

Maar Emilie laat zich hier niet door weerhouden. Hoe ze de week door gaat komen? ‘Ik moet op tijd een barkruk vinden, dan kan ik gewoon de kroeg in’, lacht ze.

Haar vriendinnen helpen haar, zodat ze op hun schouders de kroeg in kan komen. Alleen een aantal biertjes drinken, dat zit er niet in. ‘Omdat ik in het gips zit, krijg ik bloedverdunners. Ik moet daarom oppassen met bier.’

Ze is niet bang dat ze zich niet gaat vermaken. ‘Het wordt vast leuk. Met of zonder rolstoel. Ik hoop alleen wel dat mijn rolstoel niet gejat wordt, als ik even op krukken sta.’