Door Anne Carlijn Kok
it is een stukje hemel in de richting van de sterrenbeelden Perseus, Vissen en Pegasus. In die richting bevindt zich op een afstand van ongeveer 250 miljoen lichtjaar de Perseus-Pisces supercluster. Dat is een samenstelling van clusters van sterrenstelsels, een van de grootste massaconcentraties in het (relatief) nabije heelal. Deze structuur is als een lange keten waar te nemen.
De driedimensionale verdeling van sterrenstelsels in het heelal heeft een sponsachtige structuur. 'Dit is een klein stukje van die spons', zegt promovendus Johan Hidding van het Kapteyn Instituut. 'Een stukje van de hoofdlijnen van de massaverdeling van de donkere materie waarin die sterrenstelsels zich moeten bevinden. Collega's van het Leibniz-instituut in Potsdam hebben de toestand van het ons nabije Heelal terug weten te rekenen naar de begincondities vlak na de oerknal. Wij hebben op deze begincondities een bijzonder geometrisch model losgelaten dat de evolutie van de bijbehorende structuren benadert.'
In deze afbeelding is daar een stukje van te zien. De rode gebieden staan dichterbij - vanaf 190 miljoen lichtjaar - en de blauwe verder weg - tot 330 miljoen lichtjaar. De witte lijntjes op de achtergrond geven coördinaten aan de hemel, elk met een stap van 15 graden. De hoofdketen van de Perseus-Pisces supercluster beslaat dus een hoek van ongeveer 90 graden aan de hemel. Op een afstand van 250 miljoen lichtjaar geeft dat deze keten een lengte van ongeveer 400 miljoen lichtjaar. Dat is zelfs voor astronomische begrippen, best groot.
D
De driedimensionale verdeling van sterrenstelsels in het heelal heeft een sponsachtige structuur. 'Dit is een klein stukje van die spons', zegt promovendus Johan Hidding van het Kapteyn Instituut. 'Een stukje van de hoofdlijnen van de massaverdeling van de donkere materie waarin die sterrenstelsels zich moeten bevinden. Collega's van het Leibniz-instituut in Potsdam hebben de toestand van het ons nabije Heelal terug weten te rekenen naar de begincondities vlak na de oerknal. Wij hebben op deze begincondities een bijzonder geometrisch model losgelaten dat de evolutie van de bijbehorende structuren benadert.'
In deze afbeelding is daar een stukje van te zien. De rode gebieden staan dichterbij - vanaf 190 miljoen lichtjaar - en de blauwe verder weg - tot 330 miljoen lichtjaar. De witte lijntjes op de achtergrond geven coördinaten aan de hemel, elk met een stap van 15 graden. De hoofdketen van de Perseus-Pisces supercluster beslaat dus een hoek van ongeveer 90 graden aan de hemel. Op een afstand van 250 miljoen lichtjaar geeft dat deze keten een lengte van ongeveer 400 miljoen lichtjaar. Dat is zelfs voor astronomische begrippen, best groot.
