Mijn fiets is kapot. Lekke band. Dat is niet zo raar. Toen ik voor het gemeente-schoonmaakkarretje uit naar Zernike reed, hoorde ik de glassplinters al knisperen. Vol enthousiasme – misschien wat meer dan strikt genomen nodig is – verzamel ik de benodigde spullen om het probleem te lijf te gaan. Want deze keer gaat het me lukken.
Als puber heb ik heb vaak genoeg staan prutsen met bandenspanners, lijm en een emmer water. Ik wist wat er moest gebeuren, kon het proces op papier haarfijn uittekenen, maar er ging altijd wel iets fout. Het lek was plotseling verdwenen, het plakkertje plakte niet, of op de verkeerde plek. Tot mijn zusje het niet meer kon aanzien en onder luid gemopper mijn band plakte. Toen zij er genoeg van had, werd ik vaste klant werd bij de plaatselijke fietsenmaker.
Toen ik solliciteerde voor mijn PhD-plek kwam het ook ter sprake. Of ik overweg kon met hardware? Ik was zenuwachtig, had donkere kringen onder mijn oksels en flapte het er gewoon uit. ‘Ik kan mijn eigen fietsband nog niet plakken!’
Maar de afgelopen drie jaar heb ik mezelf verrast. Ik sloot elektronica aan in tientallen radiostations. Mijn woordenschat werd uitgebreid met woorden als steeksleutel, waterpomptang en spanningsmeter. Ik klom in antennes om ze te repareren met gereedschap in mijn achterzak Een antenne verbinden via versterkers en filters met een spectrumanalyser? Geen probleem!
Dus stroop ik zelfverzekerd mijn mouwen op. Ik zal dat bandje wel even plakken.
Twee uur, een half pak sigaretten en drie scheldpartijen later geef ik het op. Ik breng dat ding naar de fietsenmaker. Kan hij gelijk dat zwabberende wiel vastzetten, mijn achterlicht repareren en mijn trapper rechtzetten.
Wendy Docters werkt als oio bij het Kernfysisch Versneller Instituut
Foto Reyer Boxem
